Rozdział 18 ''Zostań'

Siedziałam w domu nudząc się jak zawsze w soboty. Jedyny plus tego wszystkiego to Louis, bo nudziłam się razem z nim. Siedział na szarej kanapie z nogą założoną na kolanie, a w prawej ręce trzymał telefon. Lewą ręką złapał się za brodę i coś wystukiwał na klawiaturze urządzenia.
Wydałam z siebie gardłowy jęk, gdy zwisałam z fotela. Moja głowa była tam gdzie powinny być nogi, a nogi tam, gdzie powinna być głowa. Louis mnie zlekceważył i dalej patrzył na ekran komórki. Znowu jęknęłam próbując zwrócić na niego uwagę. Nie wyszło. Znów mnie zbył. Złapałam mini poduszkę leżącą obok mnie i rzuciłam nią w chłopaka.
- Co?- spytał spokojnie jakby nic się nie stało.
- Nudzę się.
- Widzę- powiedział rozbawionym głosem widząc moją pozycję.
- Świetnie- odpowiedziałam sarkastycznym tonem- No to może coś porobimy?- Ruszałam nogami w górę i na dół
- Tak zaraz.- Nie patrzył na mnie tylko wlepiał swoje oczy w telefon.
Westchnęłam i jak woda spłynęłam po fotelu opadając wolno na podłogę. Rozłożyłam ręce jakbym robiła aniołka na śniegu.
- Zaraz to zacznę rzucać wazonami z nudów- rzekłam zginając nogi.
Nie odpowiedział. Zagryzł dolną wargę i zmrużył oczy patrząc na ekran. Zdenerwowałam się. Wstałam na równe nogi i zabrałam urządzenie z jego rąk.
- Oddaj.- Przekręcił głową  do tyłu.
- Nie- oznajmiłam bawiąc się w jego menu
Weszłam w jego galerię, jednak i tak nic w niej nie znalazłam oprócz jednego zdjęcia, na którym byli chłopaki. Poznałam tylko Lou i blondyna. Jak mu tam? Niall. Obok Louisa po prawej stronie był chłopak z tuzinami tatuaży i z długimi, zaczesanymi włosami do tyłu, Jednym z tatuaży, który rzucił mi się w oczy była róża.
Po lewej był chłopak o ciemnych włosach. Miał zarost i piękne korzenne oczy. Zaś obok niego był piąty chłopak. Umięśniony, w białym t-shircie i szerokim spodniach. To Liam! To on!
- Jeju, ale ty tu słodko wyszedłeś- uśmiechnęłam się w jego stronę pokazując rząd białych zębów.
Wstał z kanapy, a ja szybko przewinęłam się za ladę w kuchni. Akurat w tym momencie zaczął wibrować telefon w mojej ręce oznajmiając, że Lou dostał sms'a.
- Oddaj.
- Oo, od Nialla.- Otworzyłam zakładkę- Louis jest sprawa- zaczęłam cytować jego wiadomość
- Deta.
Popędziłam na drugi koniec pokoju
- Ważna sprawa. Musisz mi pomóc, czy tego chcesz czy nie...- nie dokończyłam, bo złapał mnie pod pachami i przyciągnął do siebie.
Mocno złapałam się za telefon i nie pozwalałam mu go złapać. Dźgnął mnie palcem w brzuch, a ja zaśmiałam się głośno.
- I tak ci go nie oddam- stwierdziłam łapiąc powietrze między śmiechem.
- Jesteś tego pewna?- spytał patrząc mi w oczy.
- Nigdy aż tak pewna nie byłam.- Pstryknęłam go w jego mały nos.
Gdy chciałam się udać do kuchni on odwrócił mnie przyciągając do siebie. Nikt na świecie nie ma takich łaskotek jak ja. Umierałam ze śmiechu gdy jego palce stykały się z moim ciałem. Upuściłam telefon na kanapę, a on zwinnie dosięgnął go i schował do swojej kieszeni. Uśmiechnął się cwaniacko i złapał mnie za plecy. Przybliżył mnie jak dwa pasujące do siebie magnesy.
- Dalej jesteś taka pewna?- spytał podnosząc do góry brodę.
Zmarszczyłam nos wraz z brwiami.
- Słodka jesteś, wiesz?
- Nie wiem.- Uśmiechnęłam się w jego stronę.
Oddaliłam się od niego i rzuciłam się na kanapę, gdzie przed chwilą siedział Lou.
- A ty wiesz, że się nudzę?
- Pewnie każdy o tym wie- przyznał zrzucając moje nogi z kanapy.
Usiadł obok mnie i zawinął dolną wargę. Spojrzał na mnie smutnym wzrokiem.
- Taka biedna Deta...
- Och zamknij się- zaśmiałam się kładąc z powrotem nogi na kanapę. Tylko w tym przypadku nogi położyłam na jego kolanach.
- Nie wiem czy ten pomysł Ci się spodoba, ale...- zaczął mówić.
- Ale?- Zaciekawiona podniosłam się ze swojego miejsca.
Zwilżył swoje wargi drugi raz i spojrzał w moje oczy.
- Chcę byś poznała moich znajomych.
Rozszerzyłam źrenice. Mam się poznać z jego znajomymi? Nie nadaje się na takie wypady. Jestem zbyt nieśmiała i nie potrafię się odezwać przy nieznanych mi ludziach. Nawet jak nie widzę się długo z bliską rodziną to mam problemy z mówieniem. A jego znajomych będzie dużo i będzie nie fajnie. Wszystko popsuje i nie. Po prostu nie.
- Źle czuje się wśród obcych.- Połknęłam gulę biorąc nogi z jego kolan.
- To nie są obcy- oznajmił.
- Dla ciebie nie- stwierdziłam krzyżując swoje ręce.
- Odetta, proszę.- Zaczął mnie błagać.
Wstałam na równe nogi i poszłam do kuchni. Nalałam sobie do szklanki soku pomarańczowego i próbowałam zbyć temat. Usłyszałam swoje imię lecące z jego ust, więc odwróciłam się wolno na pięcie pijąc sok.
- A co jeśli mnie nie polubią?- zapytałam, gdy połknęłam zawartość mojej buzi.
- O rany. Na pewno Cię polubią- namawiał mnie dalej.
Podszedł do mnie tak cicho, że prawie się wystraszyłam. Nie potrafię normalnie gadać z ludźmi, których nie znam i są inni. Bo na pewno są inni. Nie mam tatuaży ani żadnych kolczyków, zresztą nawet nie o to chodzi. Nie lubię przebywać w nieznanym towarzystwie. Nieswojo i źle się czuje. Mam taki charakter. Nie wiem jak zapoznałam się z Percią. To musiał być chyba jakiś cud.
- Proszę- powiedział miękkim głosem Louis.
Patrzył na mnie tym swoim głupim spojrzeniem, od którego robi mi się ciepło w środku. Przekręciłam głowę w bok biorąc głęboki oddech.
- Kiedy?
- Dzisiaj.
- O której?
- Za dwie godziny.
- Dobra, niech będzie. Ale nie ręczę za siebie ani za swój język- uprzedziłam go.
Zaśmiał się cicho, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nie wiem jak ja to przeżyję, ale jakoś będę musiała. Pod przymusem usiądę na krześle i będę  słuchała co oni mają do powiedzenia. Tak bardzo nie lubię poznawać nowych ludzi.
- W takim razie musisz czekać w salonie, kiedy ja będzie się szykować, okej?- spytałam podnosząc brodę do góry.
- Dwie godziny?- Grymas pojawił się na jego twarzy.
- Dwie godziny- zgodziłam się z nim będąc już na schodach
Weszłam do pokoju i moje oczy powędrowały na lewo. Szafa. Wywaliłam z niej wszystkie rzeczy, które by się nadały. Spódniczki, sukienki, t-shirty itp. Parę minut spędziłam nad lustrem dobierając do siebie rzeczy. Byłam w rozsypce. Nie wiedziałam co założyć. Nie wiedziałam jacy oni są, jaki mają styl, co pomyślą o mnie. Tyle detali, a żadnych szczegółów na wysokich szczeblach.
W końcu się zdecydowałam. Zeszłam po schodach już w makijażu i w ubraniu. Miałam na sobie żółty top i czarne rurki (standard), a na to miałam również węglaną kurtkę. Podwinęłam jej rękawy, by nie było mi za gorąco w razie rozpogodzenia. Było może parę minut po siedemnastej, więc nie miałam co liczyć na ładną pogodę, ale nieważne.
- Ślicznie wyglądasz- powiedział Lou nie patrząc na to ile siedziałam na górze.
- Nie uważasz, że to słowo brzmi kiczowato?- zastanowiłam się. Wzięłam telefon z blatu i podeszłam do chłopaka.
- Do innych określeń tak, ale do ciebie pasuje. Słodka, śliczna, piękna...
Spuściłam głowę, gdy na moich policzkach pojawił się czerwień niczym dojrzała wiśnia. Podniósł moją brodę i uśmiechnął się z jednej strony.
- Tak jak powiedziałem. Słodka.
                                                     ***

Zatrzymał samochód obok jakiegoś lasu. Bawiłam się palcami ze zdenerwowania, a Lou tylko wyciągnął gumę do żucia. Wziął jeden miętowy pasek do buzi. Wystawiłam rękę w jego stronę, a on wycisnął z opakowania drugi.
- Wszystko okej?- spytał chowając opakowanie do szufladki pod radiem.
- Chyba tak- powiedziałam czując w buzi palącą mięte.
- Chyba?
- Chyba.
Wyszłam z auta i zamknęłam drzwi. Odsunęłam się trochę do tyłu i podziwiałam auto. Marzę żeby było już po wszystkim.
- Nie musisz się bać.- Uśmiechnął się w moją stronę.
Wystawił rękę w moją stronę, a ja złapałam ją łącząc nasze palce. Zacisnęłam wargę i podążałam śladami Lou. Może oni mnie nie polubią? Może zostanę wyrzutkiem siedzącym na ziemi? Jedno jest pewne. Powiem jakąś głupotę albo zrobię coś co nie powinnam w ogóle zrobić. Moje obcasy zatapiały się w czarnym piasku. Nawet w nich nie dorównywałam wzrostem do Louisa.
- Naprawdę jesteś zdenerwowana- stwierdził rozweselonym głosem.
- Co? Skąd wiesz?- Zmarszczyłam czoło wpatrując się w niego.
- Chyba mi krew nie dopływa do ręki- zażartował, szepcząc mi te słowa do ucha.
- Przepraszam.
- Wszystko w porządku.
Nie wiedziałam co mam zrobić gdy już do nich dojdę. Może zrobię złe wrażenie i już to się nie odstanie? Złe myśli krążyły po głowie przez cały czas. Kiedy w końcu doszliśmy do celu wszystko wyleciało mi z głowy jak za pomocą czarodziejskiej różdżki. Na ziemi siedziała dziewczyna o krótkich, czarnych włosach. Miała na nich czapkę i opierała się o tors chłopaka wyższego od niej o głowę. Miał krucze włosy jak ona i mnóstwo tatuaży na ciele. Na przeciw niego siedział dobrze zbudowany mężczyzna, który miał na sobie biały t-shirt i narzutkę w postaci czerwonej koszuli w kratę. W głowie mi coś zaświtało. No oczywiście. To był Liam.
Obok niego siedział blondyn, którego poznałam na samym początku. On miał na imię Niall z tego co pamiętam. Rozmawiałam z nim jedynie jeden raz, ale i tak jego wyraz twarzy pozostał w mojej pamięci. Była jeszcze jedna dziewczyna. Miała włosy tego samego koloru jak ja tylko, że jej były kręcone, a moje proste. Jej usta świeciły się w blasku ognia na środku, a to tylko przez nałożony błyszczyk. Trzymał ją za rękę jakiś chłopak w kręconych lokach. Był w nią zapatrzony jak w obrazek. Czułam jak bije od niego sympatia i uczucie do tej dziewczyny.
Dobra Deta, nie panikuj.
Momentalnie wszyscy odwrócili się w moją stronę z zaciekawieniem. Nie lubiłam być w centrum uwagi.
- O Louis. Jednak przyszedłeś- stwierdziła dziewczyna siedząca obok chłopaka z lokami- I to nie sam- zauważyła gdy zlustrowała mnie od góry do dołu.
- Jak masz na imię?- spytała druga.
Zanim coś zdążyłam powiedzieć Louis szepnął mi do ucha:
- Masz powiedzieć pełne imię.
Zgromiłam go wzrokiem.
- Um...Odetta- przyznałam się skrępowana. Lekko przygryzłam wargę, bo bałam się ich reakcji.
Dziewczyna rozszerzyła swoje oczy, które wyglądały jak piłeczki pingpongowe. Z resztą nie tylko ona. Jedynie Niall i Liam zostali niewzruszeni, co mnie zdziwiło, bo myślałam, że Niall nie zna mojego imienia.
- Wow- powiedział loczek po dłuższej chwili. Jeśli oczywiście mogę go tak nazwać.- Niespotykane imię.
- Troszeczkę- odparłam- Ale...
- A, sory!- przerwał mi- Harry- wskazał na siebie- Zayn, Niall, Liam, Zoey i Christie.
Skupiałam się na każdym imieniu, które wypowiedział. Zoey to dziewczyna w czarnych włosach, a Zayn to chłopak, który siedzi za nią. Christie ma korzenne włosy, no może jaśniejsze od moich.
Niall mierzył wzrokiem Louisa jakby miał wypalić mu dziurę na czole. Nie wiedziałam o co dokładnie chodzi, ale wolałam się nie mieszać. Usiadłam bliżej ogniska, bo zaczęło mi się robić zimno.
Inni zajęli się już sobą i gadali na różne tematy, a ja ich po prostu słuchałam.
- Nie! Wcale, że nie! To byłeś ty! Ja to pamiętam, bo jeszcze wtedy Zayn zmieniał koło w samochodzie- kłóciła się Zoey z Niallem.
Z tego co się przesłuchałam to Niall zasnął w ich aucie. To było dość śmieszne. Blondyn oczywiście sprzeczał się i nie chciał się przyznać.
- Ej, a tak w ogóle to jak się poznaliście z Lou? Nigdy o tobie nie opowiadał- oznajmiła Christie podnosząc do góry dłoń.
Znów się zacięłam. Nie wiedziałam co im mam powiedzieć. Spojrzałam kątem oka na Liama, który jak widać wiedział jak to się zaczęło. Moje ręce zaczęły się pocić.
- Err...
- Poznaliśmy się w parku- dopowiedział za mnie Louis, widząc, że mam z tym trudności.
- Oryginalnie- stwierdził Harry uśmiechając się sztucznie.
- W każdym bądź razie- Zoey podniosła do góry palec wskazujący i wyciągnęła opakowanie pianek- Ognisko się po coś chyba pali, nie?- Pomachała piankami przed naszymi twarzami.
- Pracujesz już?- spytał nagle Niall kierując te słowa do mnie.
Bez zastanowienia odpowiedziałam:
- Nie, zdaje w tym roku maturę.
- Czyli masz osiemnaście lat?- dopytywał dalej
- Siedemnaście- zdobyłam się na lekkie uśmiech- Osiemnaście skończę w maju.
Już Harry chciał coś powiedzieć, gdy do Lou zadzwonił telefon. Wyciągnął go z kieszeni i oddalił się od nas.
- No to co?- Zoey znów zaczęła machać przed nami opakowaniem z marshmallowami.
Zayn wywrócił swoimi korzennymi oczami i wszyscy do niej podeszli i wzięli po paru piankach, a potem je piekli na ogniu. Ja wzięłam tylko jedną, ale nie miałam zamiaru jej piec. Nie lubiłam takich pianek. Od dziecka za nimi nie przepadałam. Spojrzałam do tyłu szukając Lou i gdy go zobaczyłam dalej rozmawiał przez telefon. Westchnęłam i odwróciłam głowę z powrotem na widok ognia.
- Ty nie pieczesz pianek?- spytała zdziwiona Christie.
- Nie,nie lubię-  pokiwałam przecząco głową, przysuwając bliżej moje nogi.
- O, to jest was dwóch.
Spojrzałam na nią pytającym wzrokiem marszcząc lekko czoło.
- Louis w ogóle nie przepada. Nawet jakby go siłą zaciągnęli i to by była jedyna rzecz, którą można by było zjeść. On jej nie tknie za żadne skarby świata- wytłumaczył mi Liam po czym sprawdził czy jego pianka jest gotowa.
Jak na zawołanie u mojego boku pojawił się Lou.
- Ej, Niall. A ty masz jakąś dziewczynę?- spytała Christie połykając kawałek pianki.
- Nie- odparł śmiertelnie poważny.
- Ha! Wiesz Odetta, to taki wolny strzelec- zaśmiała się brązowowłosa.
- Jak sobie jakąś upatrzy to już jej nie zostawi- oznajmił Harry poprawiając się na swoim siedzeniu- To tak jak Louis.
- Co?- W końcu Louis się odezwał podczas tego wieczoru. Był rozkojarzony i nie wiedział jak ma na to reagować.
- No, nie zaprzeczaj. Przecież...
- Harry proszę cię zamknij się- Louis posłał mu sztuczny uśmiech.
Spojrzałam ukradkiem na Lou z lekkim uśmiechem, który siedział obok mnie z wyciągniętą prawą nogą, a swoją ręką opierał się o jej kolano.
- Niall miałeś dziewczynę dłużej niż miesiąc?- Zoey szybko zmieniła temat i skierowała wzrok na blondyna.
- Louis...- zaczepił go Harry, jakby to pytanie było retoryczne i do tego skierowane w jego stronę.
- Zamknij...
- Ja czekam na tę jedyną- oznajmił znowu poważnym tonem, ale z nutą rozbawienia.
- Niall to takie romantyczne- zaśmiała się Zoey.
- Aż się popłakałam ze wzruszenia- zawtórowała jej Christie.
- Obiekt westchnień, nie ma co- zauważył Zayn, a po chwili wszyscy wybuchnęli śmiechem.
Niall spojrzał w moją stronę z uśmiechem na twarzy, a ja go oddałam. Na początku myślałam, że będą przypominać złych kryminalistów, kiedy tak naprawdę byli normalni i można było pogadać z nimi o wszystkim.
Kiedy minęła godzina od śmiania się i opowiadania o swoim życiu zaczęłam się robić śpiąca. Zayn razem z Zoey nie przejmowali się niczym i jak gdyby nigdy nic dotykali swoich warg. Harry pokazywał coś Christie na telefonie, a Niall i Liam zmyli się piętnaście minut temu. Liam musiał gdzieś iść, a Niall skorzystał z okazji i się z nim zabrał.
 Położyłam głowę na ramieniu Lou i zamknęłam oczy. Wyciągnęłam chłodną dłoń i bawiłam się językami ogniska, które mnie parzyły, więc zabierałam rękę na małą odległość, by po chwili znowu je dotknąć.
- Chcesz iść spać?- spytał mnie Louis w ostatniej sekundzie od odlecenia do krainy Morfeusza.
- W ogóle- powiedziałam sarkastycznie otwierając oczy. Uśmiechnęłam się do niego zabierając głowę z jego ramienia.
Chłopak podniósł się i złapał mnie za ręce podnosząc na równe nogi. Dotknął mojego policzka swoimi palcami i pożegnał się z resztą. Pomachałam im na do widzenia i nawet nie wiem kiedy znalazłam się w samochodzie Lou. Przyłożyłam głowę do okna i znów zamknęłam oczy. Tak bardzo chciało mi się spać.
- Chcesz dzisiaj spać u mnie?- zapytał Louis skupiając się na drodze przed nim.
- Hm?
- Do mnie jest bliżej, a ty usypiasz w samochodzie.
- Zawieź mnie tam gdzie jest wygodne łóżko- odpowiedziałam po chwili. Brązowowłosy się zaśmiał i przez resztę drogi przesiedzieliśmy w milczeniu.
 Gdy w końcu dojechaliśmy wyszłam z auta i podążyłam za postacią Louisa. Otworzył drzwi i weszliśmy do środka. Salon wyglądał tak jak ostatnio, więc nie miałam powodów, by podziwiać jego dom, ale i tak to zrobiłam. Chłopak złapał mnie za rękę i zaprowadził do sypialni. Pokój posiadał brązowe ściany i tego samego koloru panele. Meble wpadały w ten sam odcień, ale różniły się od siebie. Louis ściągnął swoją górną część garderoby, podszedł do szafy i wyciągnął z niej szarą koszulkę z napisem 'Marvel'. Rzucił ją w moją stronę, a ja nieudolnie ją złapałam.
- Teraz się odwróć- powiedziałam trzymając w rękach ubranie.
- Deta...
- No już- przerwałam mu.
Zaśmiał się tylko i wykonał moje polecenie. Szybko ściągnęłam swoje ubranie zostawiając tylko bieliznę i założyłam koszulkę. Usiadłam po turecku na jego łóżku mówiąc, że może się już odwrócić.  Podszedł do mnie i pocałował mnie w czoło (jak to zawsze miał w zwyczaju) i miał zamiar wyjść z pokoju. Zdziwiło mnie to, bo myślałam, że będziemy spać razem. Nie wiele myśląc złapałam go za dłoń i powiedziałam:
- Zostań.

_____________________________________________________
Witam was po długiej nieobecności!!!
Zaczęła się szkoła i ogólnie to nie wytrzymuje psychicznie i fizycznie:) Np. w tym tygodniu spałam po jakieś 5h, ale nie jestem tu po to, by wam się zwierzać z mojego życia xd
Powód drugi to to, że w moim życiu wiele się pozmieniało i nie wróci do poprzedniego stanu.
Muszę wam też się pożalić.  Niedawno zmarł mi kot. Miałam ich 3, a teraz został mi tylko 1. Ubolewam tylko nad tym, że mój drugi kotek zmarł w cierpieniu, ponieważ przejechało go auto i nie stracił od razu przytomności tylko leżał na zimnej drodze.
Ale nie smucimy się! Życie trwa dalej!
~właśnie w tym momencie kot przeszkadza mi napisać notatkę~
Mam nadzieje, że rozdział wam się podobał :)
I przepraszam, że dodaje tak późno, ale nie mogłam się jakoś ogarnąć xd
15 komentarzy= następny rozdział
To do następnego razu!
*za błędy przepraszam